حضانت فرزند دختر ، معنای لغوی حضانت، نگهداری و تربیت می باشد و این مفهوم بیشتر بر حفظ جسم و جان کودک نظارت دارد. بر طبق ماده 1173 قانون مدنی حضانت از فرزند در بر گیرنده ی تعلیم و تربیت و پرورش روحی و معنوی کودک می باشد. به طور کلی حضانت فرزند به عنوان یک تکلیف قانونی شناخته می شود

و توافقاتی که خلاف آن صورت بگیرند، باطل هستند. البته باید یادآوری کرد که توافق زوجین در انتقال حضانت به یکدیگر جدای از این مسئله است و فاقد اشکال می باشد. باید توجه داشت که ملاک در تعیین حضانت کودک، مصلحت کودک است.

حضانت فرزند دختر بعد از 9 سالگی

بر اساس ماده 1169 قانون مدنی، در صورت جدایی پدر و مادر، برای حضانت فرزند تا 7 سالگی، مادر در اولویت است و بعد از آن حضانت با پدر می باشد. پس از این مدت هم اگر اختلافی بر سر حضانت فرزند وجود داشته باشد، حضانت طفل با در نظر گرفتن مصلحت او، به تشخیص دادگاه است.
در این قانون جنسیت فرزند ذکر نشده است. پس به طور کلی می توان گفت که حضانت فرزند دختر یا پسر بعد از جدایی پدر و مادر، تا سن 7 سالگی با مادر است و پس از آن تا سن بلوغ با پدر می باشد.
سن بلوغ دختران 9 سال تمام قمری و برای پسران 15 سال تمام قمری در نظر گرفته می شود. فرزندان بعد از رسیدن به سن بلوغ می توانند در مورد مسائل مربوط به خود مانند حضانت تصمیم گیری نمایند. با این وجود تا رسیدن به سن 18 سالگی غیر رشید به شمار می روند و نمی توانند در امور مالی خود دخالتی کنند. مگر اینکه دادگاه تشخیص دهد که آنها به رشد کافی رسیده اند.
بر اساس قانون، هیچ یک از پدر و مادر نمی توانند مانع از ملاقات فرزند توسط طرف مقابل شوند.
بر طبق ماده 41 قانون مدنی اگر دادگاه تشخیص دهد که توافقات صورت گرفته در مورد ملاقات، حضانت و نگهداری از فرزند به صلاح طفل نیست می تواند تصمیمات لازم را اتخاذ نماید. این امر در زمانی که مسئول حضانت فرزند نتواند وظایف خود را به خوبی انجام دهد هم صادق است. در برخی موارد هم به صلاحدید دادگاه، حضانت فرزند پس از 7 سالگی به مادر واگذار می شود. برای مثال در مواردی که پدر ازدواج مجدد کرده و فرزند هم وابستگی شدیدی به مادر دارد، دادگاه ممکن است به تشخیص خود، حضانت فرزند را به مادر بسپارد.

حضانت فرزند دختر در صورت ازدواج مجدد مادر

بر اساس ماده 1170 قانون مدنی در صورتی که مادر در زمان حضانت از فرزند خود دچار جنون شود یا ازدواج نماید، حضانت فرزند به پدر واگذار می شود. اما در ماده 45 قانون حمایت خانواده جدید آمده که در هر شرایطی باید مصلحت کودک و نوجوان مد نظر قرار بگیرد. بنابراین، در صورتی که دادگاه تشخیص دهد مادر با وجود ازدواج مجدد، گزینه مناسب تری نسبت به پدر برای نگهداری از طفل می باشد، حضانت فرزند را به مادر می سپارد. ملاک این تصمیم، مصلحت کودک است که در همه حال مد نظر دادگاه قرار دارد.

حضانت فرزند دختر در صورت طلاق توافقی

یکی از انواع طلاق، نوع توافقی ان است. در این نوع طلاق، باید گواهی عدم امکان سازش از سمت دادگاه صادر شود. طرفین بر روی کلیه امور مالی و غیرمالی (نفقه، حضانت فرزند و ...) توافق می کنند. سپس آن را به صورت مکتوب به اطلاع دادگاه می رسانند. در مورد حضانت و نگهداری از فرزند، ملاقات فرزند و... می توانند بین خود توافق کنند. دادگاه در این مورد دخالت نمی کند و این مورد را برعهده والدین می گذارد. البته همواره، مصلحت کودک را در نظر می گیرد. در صورت بروز اختلاف، دادگاه در این مورد تصمیم گیری می کند. در طلاق توافقی، پدر باید نفقه را پرداخت کند. اگر در زمینه پرداخت نفقه مشکلی ایجاد شود، میزان آن را دادگاه تعیین می کند. این امر با توجه به وضعیت اجتماعی، شرایط سنی و نیازهای روزمره کودک صورت می گیرد. همان طور که قبلا گفته شد، بر اساس قانون اگر مادر بعد از طلاق، ازدواج کند حق حضانت فرزند از وی سلب می شود. اما در طلاق توافقی، زوجین می توانند بر سر این مسئله توافق کنند تا در صورت ازدواج مجدد مادر، حضانت فرزند همچنان با وی باشد.

سخن پایانی

در این مقاله در مورد حضانت فرزند دختر بعد از طلاق پدر و مادر صحبت کردیم. جدایی پدر و مادر تاثیر بسزایی در زندگی فرزندان دارد. قانون تلاش کرده تا همواره تصمیماتی را اخذ نماید که به نفع فرزند باشد.